Heddy Honigmann, die met ‘Metaal en Melancholie’ een prachtige film over taxi’s en taxichauffeurs maakte, overleed zaterdag
Afgelopen zaterdag overleed op 70-jarige leeftijd Heddy Honigmann (1951-2022), een internationaal gevierd regisseur die prachtige films op haar naam heeft staan, waaronder de ‘taxifilm’ ‘Metaal en Melancholie’ uit 1994. Net voor haar dood maakte ze nog ‘No hay camino’ af. In die film blikte ze terug op haar leven en carrière, maar de Peruaans-Nederlandse documentairemaker zat nog vol ideeën.
Herinnering en nostalgie, thema’s die in ‘No hay camino’ een prominente rol spelen, zijn altijd al centrale begrippen geweest in Honigmanns oeuvre – van de Bernlefverfilming ‘Hersenschimmen’ (1988) via gevierde documentaires als ‘Metaal en melancholie’ (1994) en ‘El olvido’ (2008). Met ‘Crazy’ (2000) en ‘Forever’ (2006) won ze een Gouden Kalf voor Beste lange documentaire. In 2013 kreeg ze op de IDFA de Living Legend Award, die zeer sporadisch wordt uitgereikt, en in 2016 een oeuvreprijs van het Prins Bernhard Cultuurfonds.
Honigmann maakte meer dan veertig films, de meeste geproduceerd in Nederland maar met groot internationaal succes en ze werd gedreven door een niet aflatende nieuwsgierigheid. Zo trok Honigmann voor ‘Metaal en Melancholie’ naar Peru om in Lima de gewone mens aan het woord te laten. En wie kan beter over land, stad, mensen, economie of politiek praten dan de taxichauffeur? De een na de ander komt aan de beurt. In doodgewone woorden, met doodgewone emoties. Een prachtig beeld van een samenleving. De gesprekken (of beter: de monologen) zijn pakkend in hun eenvoud. Of ze nu gaan over een onvergetelijk liefje van één nacht, over de verknochtheid aan een dertig jaar oude auto of over het steeds drukker wordende verkeer, je blijft geboeid kijken.
- Heddy Honigmann, die met ‘Metaal en Melancholie’ een prachtige film over taxi’s en taxichauffeurs maakte, overleed zaterdag. Foto Icarus Films.