Een grote slag is te slaan door te stoppen met de privatisering, vindt Van der Putten. Achter de busmaatschappijen zitten grote buitenlandse bedrijven “die hier alleen zitten om geld te verdienen – en het maakt niet uit hoe’’. Maar moet het winstgevend zijn, vraagt de buschauffeur zich af. “Je bewijst mensen een dienst, daar zou het om moeten gaan. Nu bewijzen we buitenlandse aandeelhouders en investeerders een grote dienst.’’ Voor Van der Putten zou het veel schelen als de bus weer in “eigen handen’’ van de staat komt. “Er gaat nu zoveel geld naar het buitenland.’’ De PvdA’er wil zo ver niet gaan. “Ik wil er vooral een basisrecht van maken, met eerlijke prijzen voor de reiziger én medewerker.’’ 

Want ja, Van der Putten voelt zich soms wel een robot achter het stuur. Met een dikke huid. Is de bus te laat, krijgt hij het te horen. Kunnen ze de overstap niet halen? Van der Putten heeft het gedaan. “Terwijl ik ook maar afhankelijk ben van het verkeer op de weg.’’ In coronatijd hielden ,,minsken as Dirk Nederlân yn beweging’’, (…mensen als Dirk Nederland in beweging), zegt De Hoop. Maar de buschauffeur kreeg er geen beloning voor, terwijl er wel geld naar de zorgmedewerkers ging. ,,De wurdearring foar de sjauffeur bliuwt op alle manieren efter’’, (de waardering voor de chauffeur blijft op alle manieren achter), vindt De Hoop. 

Bij Dirk van der Putten thuis draait het leven om de bus. Zijn vrouw rijdt ook, al veel langer dan hij. Zij maakte hem enthousiast voor het vak. Zij rijdt in de ochtend, hij in de avond. Ze wisselen elkaar af zodat ze voor hun dieren kunnen zorgen, zoals hun paarden. Het rijden is mooi, maar de contacten met de reizigers – dáár haalt Van der Putten zijn vreugde uit. De verschraling van het busvervoer en afgenomen waardering voor zijn werk ontnemen hem nog niet zijn werkplezier, maar hij hoopt dat de reiziger snel weer terugkomt. “Ik wil ze weer naar familie kunnen brengen, naar het ziekenhuis, naar het winkelcentrum.’’ 

Hoe maakt Van der Putten niet uit. Hij hoopt dat busmaatschappijen en overheden inzien dat andere vormen van vervoer nodig zijn, en niet “alleen die snelle lijnen tussen grote plaatsen, die het meeste geld opleveren’’. 

Nee, terug die dorpen in. “Met kleinere busjes, op gezette tijden. Het hoeft niet elk uur, pas het rijrooster aan op de wensen van mensen. Combineer verschillende plekken met elkaar, wacht daar even, en breng ze dan weer naar huis.’’ De Hoop wil ov-hubs rondom belangrijke plekken bouwen, bij bibliotheken, het gemeentehuis, het ziekenhuis. ,,Dan meitsje we de oerheid en de maatskippij tagonklik, foar eltsenien.’’ (Dan maken we de overheid en de maatschappij toegankelijk, voor iedereen).  

De bus moet geen vanzelfsprekendheid voor scholieren worden, maar een middel dat je helpt om verbindingen te leggen die er anders bij blijven, vindt Van der Putten. “Het moet weer laagdrempelig worden om in te stappen.’’ Met meer, misschien wel flexibele haltes. Met bussen die aangepast zijn aan de toekomst, met werkplekken en stopcontacten. Misschien een koffieautomaat? Hoe maakt Van der Putten niet uit. “Als de reuring maar terugkomt.’ 

• “Het moet weer laagdrempelig worden om in te stappen”. Redactiefoto.