Een signeersessie op een eenzame bushalte van De Lijn in de Kempen. Zo’n origineel initiatief kan alleen maar sympathie opwekken, zou je denken. Die sympathie ondervonden we bij verscheidene medewerkers van De Lijn. Maar de woordvoerder van het armlastige Vlaamse vervoerbedrijf kon toch niet nalaten te melden dat ‘zoiets wel vooraf met De Lijn moet worden afgesproken. In strikte zin ontstaat er hinder voor de dienstverlening en mogelijks zelfs gevaarlijke situaties door de wachtrij’. Kan het nog bureaucratischer?

In juni verscheen van de hand van Humo-journalist Jan Hertoghs het boek ‘Alles voor de Kempen’. Hierin etaleert hij zijn liefde voor deze Vlaamse regio. Die liefde heeft Jan, nochtans geboren en getogen in Antwerpen, geërfd van zijn grootouders aan moeders kant. Zijn opa was postmeester in Tielen. Het boek leest als een trein en is op weg een bestseller in Vlaanderen te worden.

“Na signeersessies in boekhandels besloot ik om eens op een ongewone plek mijn boek te signeren. De halte met de poëtische naam Hepmansbossen leek me geschikt. Via sociale media werden plaats en tijdstip verspreid. Ik had vijf tot hooguit acht mensen verwacht maar er kwamen liefst vijfentwintig lezers langs. Er werden Kempense anecdotes uitgewisseld maar door de rij wachtenden moest ik de gesprekken kort houden”, vertelt Jan, een journalist met originele ideeën en verrassende invalshoeken.

Regioverslaggeefster Annelies Frederickx van Gazet van Antwerpen besteedde zondag 3 september op de webstek en een dag later in de papieren krant ruim aandacht aan de signeersessie in het wachthuisje. We stuurden de link naar het artikel naar een aantal mensen van De Lijn. Ze reageerden enthousiast. Ook woordvoerder Karen Van der Sype noemde het een ‘leuk en origineel initiatief’. Vervolgens kwam de bureaucratische aap uit de mouw. ‘De signeersessie had vanwege hinder voor de dienstverlening en mogelijks gevaarlijke situaties besproken moeten worden.’

Verbijstering alom. Al zeker In tijden dat de communicatie van De Lijn over de steeds slechter wordende dienstverlening ondermaats tot onbestaande is. Heeft de woordvoerder niets anders te doen?

Een juriste merkt op dat de haltestoep waarop de rij lezers stond eigendom is van de wegbeheerder, de gemeente of het gewest. ‘Nergens staat dat het verboden is om boeken in een wachthuisje te signeren. Een abri wordt met belastinggeld gefinancierd en is dus eigendom van de samenleving.’

• Het boek ‘Alles voor de Kempen’ leest en loopt als een trein. Foto Herman Welter